حضرت آیت الله العظمی جوادی آملی گفت: مناجات شعبانیه، مناجات کبیر در میان مناجاتهاست، چرا که معارف بلندی که در آن است در کمتر مناجاتی یافت می شود، در این مناجات آمده است که ما در محضر الهی هم نیاز داریم و هم ناز داریم.

به گزارش مرجع ما به نقل از شفقنا، این مرجع تقلید در بیان اهمیت مناجات شعبانیه و معارف بلند آن اظهار داشت: این چنین مناجاتی در بین ادعیه و مناجات بسیار کم است چون افرادی که این راه را طی کنند بسیار کم اند. مردم یا بیراهه می‌روند یا اگر به راه بروند همان راه زهد و اخلاق و عبادات و اینها است. اکثر ادعیه، مناجات، زیارات و دستورات اخلاقی برای توده مردم است که از راه علم عامل بشوند یعنی یک سلسله مطالبی را بفهمند بعد عمل کنند اما راه جذبه برای خواص است.

او در عظمت و معارف بلند مناجات شعبانیه نیز بیان داشت: تقریبا در تمام ادعیه‌ای که در طول سال مطرح است دعایی مانند مناجات شعبانیه کم دیده می‌شود تا در آن به خداوند عرض کنیم خدایا توفیق بده که من به طرف تو سیر کنم، اول منادات داشته باشم، وقتی نزدیک شدم چون جای ندا نیست با تو مناجات کنم و از منادات به مناجات منتقل شوم و وقتی خیلی نزدیک شدم باید ساکت باشم تا شما از آن طرف حرف بزنید.

آیت الله جوادی آملی با توصیه موکد بر قرائت مناجات شعبانیه، خاطرنشان کرد: آن مناجات شعبانیه یادمان نرود، این چه کتابی است! تنها یک صفحه مناجات نیست، تنها دفترچه نیست، تنها رساله نیست، این چه کتابی است! ما را در پنج بخش همین مناجات عادت می‌دهد می‌گوید حالا که مسافری حرکت کن، چون اول تازه به راه افتادی و دوری، منادات داشته باش، ندا داشته باش، یارب! یارب! یارب! بگو تا منطقهٴ منادات تمام بشود، آن‌گاه وارد قلمرو مناجات می‌شوی نجوا می‌کنی دیگر نمی‌گویی یارب، وقتی به حضور رسیدی و نزدیک شدی دیگر فریاد نمی‌زنی؛ این منطقهٴ مناجات است، وقتی وارد شدی نه جای منادات است و نه جای مناجات، بلکه حیرت است و چون آنجا جای ماندن نیست دستور می‌دهند که برگرد، آن وقت مقطع سوم و چهارم شروع می‌شود. همین که انسان برمی‌گردد مناجات هست اما از آن طرف خدا با آدم مناجات می‌کند نه انسان با خدا [و] وقتی فاصله زیاد شد و آدم از منطقهٴ مناجات خدا بیرون آمد، وارد منطقه منادات الهی می‌شود خدا ندا می‌دهد؛ این ﴿یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا﴾ اینها منادات خداست. این مناجات یک صفحه و خرده‌ای واقعاً آدم را متحیّر می‌کند، هر وقت انسان دست به قلم می‌کند می‌بیند عاجز است نظیر این کتاب‌های عادی نیست. انسان به جایی می‌رسد که خدا با آدم مناجات می‌کند یعنی چه؟ بعد از مناجات هم می‌شود «حیرت» و او با ما مناجات می‌کند؛ مرا به خودت نزدیک بکن، مرا با خودت ببر، «واجعلنی ممن نادیته» آن وقت «فصعق لجلالک»؛ کار موسای کلیم را به ما آموختند.

مناجات شعبانیه، مناجات کبیر در میان مناجاتهاست، چرا که معارف بلندی که در آن است در کمتر مناجاتی یافت می شود، در این مناجات آمده است که ما در محضر الهی هم نیاز داریم و هم ناز داریم؛ مانند این کلام که از ائمه آموختیم و به خداوند می گوییم اگر از ما بپرسی چرا گناه کردی ما هم می گوییم تو چرا نبخشیدی؟