حضرت آیت الله العظمی صافی گلپایگانی گفت: مسلمانان راستین و متعهّد همواره تابعیت این نظام را که نظام امامت و ولایت است داشته‌اند و دارند و اگر به ظاهر تابعیت یکی از نظامات دیگر را داشته باشند و یا در کشورهای بیگانه ناچار از مراعات نظامات آنها باشند در همان حال و همان‌جا نیز باید تابع نظام امامت باشند و در حال مراعات از نظام‌های غیرمسلمان، باید در محدوده تابعیت از نظام امامت عمل نمایند و از آن خارج نشوند.

به گزارش مرجع ما به نقل از شفقنا، این مرجع تقلید در نوشتاری با عنوان«روز بعثت و غدیر، تأسیس و بقای اسلام» آورده است: روز تاریخی و بزرگ عید سعید غدیر مانند روز عظیم بعثت با اهمیت و بی‌نظیر است. این دو روز با یکدیگر، پیوند و بستگی کامل دارند. بعثت، اصل، اساس و پایه انقلاب الهی، جهانی و جاودانی اسلام، و روز غدیر مکمّل و تداوم‌بخش آن است.

غدیر در وجود، فرع بعثت است و روز بعثت در بقا، پیش‌آهنگ غدیر است. بعثت، سرآغاز ابلاغ وحی و عرضه نظامات فراگیر و همه جانبه اسلام، تا تشکیل حکومت اسلامی و حاکمیت‌الله به رهبری شخص رسول اعظم صلّی‌الله علیه و آله است، و روز غدیر کامل‌کننده دین و اعلام استمرار نظام عصر نبوّت به رهبری امیرالمؤمنین و فرزندان آن حضرت، ائمه معصوم علیهم السلام است.

این دو همایون‌روز، با یکدیگر هم‌سویی معنوی و بستگی ناگسستنی دارند. حصار خلل‌ناپذیر اسلام را که توحید همچون پی بناست، امامت چار دیوار و بعثت سقف است. پس هیچ‌یک از این دو روز را از دیگری بی‌نیازی نیست که هر دو خط اسلام را در تأسیس و بقا ترسیم نموده‌اند، نه اسلام منهای حکومت و نظام غدیر است و نه نظام غدیر، غیر از اسلام است.

غدیر، استمرار نظام رسولان الهی

نظامی که در غدیر به آن‌صورت عام و جلوه رسمی به همگان اعلام شد نظامی است که همواره استمرار داشته و هرگز منقطع نخواهد شد و زمین هیچ‌گاه از شخصی که صاحب، مدیر و رهبر آن نظام باشد خالی نخواهد ماند. چنان‌که امیرالمؤمنین علی علیه‌السّلام در خبری که خاص و عام آن را روایت نموده‌اند می‌فرماید: “اللَّهُمَ‏ بَلَی‏ لَا تَخْلُو الْأَرْضُ مِنْ قَائِمٍ للهِ بِحُجَّهٍ إِمَّا ظَاهِراً مَشْهُوراً وَ إِمَّا خَائِفاً مَغْمُوراً”(۲(

تبعیّت از نظام امامت، وظیفه‌ای همگانی

مسلمانان راستین و متعهّد همواره تابعیت این نظام را که نظام امامت و ولایت است داشته‌اند و دارند و اگر به ظاهر تابعیت یکی از نظامات دیگر را داشته باشند و یا در کشورهای بیگانه ناچار از مراعات نظامات آنها باشند در همان حال و همان‌جا نیز باید تابع نظام امامت باشند و در حال مراعات از نظام‌های غیرمسلمان، باید در محدوده تابعیت از نظام امامت عمل نمایند و از آن خارج نشوند.

لزوم تجلیل از غدیر

بدیهی است روز ابلاغ و اعلان تشکیل این نظام که در آن واقعیت و هویت حاکمیت‌الله ظهور می‌یابد از ایام‌الله بزرگ است که باید سالروز آن را گرامی داشت و پیام و درسی را که برای همه جهانیان به ویژه مسلمانان دارد همواره بازگو کرد. روزی که دین در آن به کمال رسیده و نعمت خداوند متعال بر این امت تمام یافته است، بسیار با عظمت است.

یاد آن روز که نظام سیاسی دین، اعلام و رهبری فکری، علمی، معنوی، سیاسی و امام، حجّه‌الله، ولیّ‌الله و خلیفه‌الله معرّفی شده است، باید همیشه در دل‌ها زنده بماند و تعهّد جامعه به بزرگداشت و پیروی از آن آشکار باشد.

باید در هر فرصت مناسب و به خصوص در ماه ذی الحجه پیرامون ابعاد این نظام، شرایط و شخصیت رهبران آن و ویژگی‌های حکومت در اسلام، سخنرانی‌ها، کنفرانس‌ها، سمینارها و تألیف کتاب و تحقیق و بررسی ادامه یابد.

پیام غدیر، پیام ولایت و پیام کمال دین و اعلام نظام جاودانی و جهانی اسلام و بیان بقا و استمرار نظام عصر رسالت است. محتوای این پیام، وجود حکومت جهانی و واحد اسلامی است که بدون انقطاع و کمترین فترت در همه ادوار و اعصار برقرار بوده است و بر هر مسلمانی در هر کجا باشد اگرچه به ظاهر در تابعیت نظام‌های غیر شرعی محسوب شود واجب است از این نظام امامت تبعیت نماید و خود را ملزم به تابعیت آن بداند.

مسلمانان راستین در طول متجاوز از چهارده قرن در عصر امثال سلاطین بنی امیه و بنی عباس و دیگران، تابعیت این نظام را داشته و دارند و اگرچه این تابعیت با قوّه قهریه بر آنها تحمیل نشده خود به خود به تعهّدی که در برابر این نظام دارند و بیعتی که از امام عصر عجل‌الله تعالی فرجه الشریف در هر زمان به گردن دارند وفا دارند و از آن تبعیت می‌نمایند و در این عصر که‌ شمس آسمان ولایت حضرت بقیه‌الله ارواح العالمین لتراب مقدمه الفداء در پرده غیبت قرار گرفته است از علمای عامل و فقهای عادل که نوّاب عام آن خلیفه یزدان و رهبر دوران هستند و به ظاهر عهده‌دار شئون نظام امامت، نگهبان ثغور دین و دفع بدع مبدعان و شبهات ملحدان می‌باشند پیروی و تبعیت می‌نمایند.

پی نوشت ها:

1. سوره مائده، ‌آیه ۶۷.
2. نهج البلاغه صبحی صالح، حکمت ۱۴۷.