موضوع: کتب استفتائی
لباس نمازگزار
پوشاندن بدن در نماز
مسأله 865: مرد بايد در حال نماز، اگرچه كسى او را نبيند، عورتين خود را بپوشاند. و بهتر است از ناف تا زانو را نيز بپوشاند.
مسأله 866: زن بايد در هنگام نماز، تمام بدن، حتّى سر و موى خود را بپوشاند و بنابر احتياط مستحب كف پا را نيز بپوشاند، ولى پوشاندن صورت، به مقدارى كه در وضو شسته مى شود و دستها تا مچ و روى پاها تا مچ پا، لازم نيست، امّا براى آنكه يقين كند مقدار واجب را پوشانده است، بنابر احتياط مقدارى از اطراف صورت و قدرى پايين تر از مچ را بپوشاند.
مسأله 867: هنگامى كه انسان، قضاى سجده فراموش شده و يا تشهّد فراموش شده را بجا مى آورد، بايد خود را مانند حال نماز بپوشاند. و همچنين بنابر احتياط مستحب در موقع سجده سهو نيز خود را بپوشاند.
مسأله 868: اگر در نماز عمداً عورتش را نپوشاند، نمازش باطل است، امّا اگر با تقصير از روى ندانستن مسأله باشد، بنابر احتياط نماز را دوباره بخواند.
مسأله 869: اگر در بين نماز بفهمد كه عورتش پيداست، بايد آن را بپوشاند و بنابر احتياط مستحب، نماز را تمام كند و دوباره بخواند، به ويژه اگر پوشانيدن آن، احتياج به وقت زيادى داشته باشد، ولى اگر بعد از نماز، بفهمد كه در نماز عورت او پيدا بوده، نمازش صحيح است.
مسأله 870: اگر در حال ايستاده لباسش، عورت او را مى پوشاند، ولى ممكن است در حال ديگر، مثلا در حال ركوع و سجود نپوشاند، چنانچه در آن موقع عورت خود را بپوشاند، نماز او صحيح است، ولى بنابر احتياط مستحب با آن لباس نماز نخواند.
مسأله 871: انسان مى تواند در نماز، خود را به علف و برگ درختان بپوشاند، ولى بنابر احتياط مستحب اگر چيز ديگرى داشته باشد، با آنها خود را نپوشاند.
مسأله 872: انسان در حال نماز، مى تواند خود را با گِل بپوشاند.
مسأله 873: اگر چيزى ندارد كه در نماز خود را با آن بپوشاند، چنانچه احتمال دهد كه پيدا مى كند، بنابر اقوى نماز را تأخير بيندازد و اگر چيزى پيدا نكرد، در آخر وقت، طبق وظيفه اش نماز بخواند.
مسأله 874: كسى كه مى خواهد نماز بخواند، اگر براى پوشاندن خود، حتّى برگ درخت، علف، گل و لجن نداشته باشد و آب گل آلود، يا چاله اى نيز نباشد كه در آن بايستد و احتمال ندهد كه تا آخر وقت، چيزى پيدا كند كه خود را با آن بپوشاند، در صورتى كه احتمال بدهد شخص محترمى او را مى بيند، بايد نشسته نماز بخواند و براى ركوع و سجود، مقدارى خم شود كه عورتش پيدا نباشد و براى سجود، كمى بيشتر از ركوع خم گردد، مهر را بالا بياورد و پيشانى را بر آن بگذارد. و اگر اطمينان دارد ناظر محترم او را نمى بيند، بنابر احتياط مستحب ايستاده، دو نماز بخواند و در موقع ايستادن، جلو خود را با دست بپوشاند، در يكى از آن دو نماز، ركوع و سجود را بجا آورد و در ديگرى به جاى ركوع و سجود، با سر اشاره نمايد، اگرچه ظاهراً يك نماز با اشاره كفايت مى كند.
شرايط لباس نمازگزار
سأله 875: لباس نمازگزار شش شرط دارد، اوّل: پاك باشد. دوم: مُباح باشد. سوم: از اجزاى مُردار نباشد. چهارم: از حيوان حرام گوشت نباشد. پنجم و ششم: اگر نمازگزار مرد است، لباس او ابريشم خالص و طلاباف نباشد.
شرط اوّل
مسأله 876: لباس نمازگزار بايد پاك باشد و اگر كسى عمداً با بدن يا لباس نجس نماز بخواند، نمازش باطل است.
مسأله 877: كسى كه نمى داند با بدن و لباس نجس، نماز باطل است و در جهل خود معذور است، اگر با بدن يا لباس نجس نماز بخواند، نمازش صحيح مى باشد. و همچنين اگر بر اثر ندانستن مسأله، چيز نجسى را نداند نجس است و در جهل خود معذور باشد، مثلا نداند خون نجس است و با آن نماز بخواند نمازش صحيح است.
مسأله 878: اگر نداند بدن يا لباسش نجس است و بعد از نماز بفهمد نجس بوده، نماز او صحيح است.
مسأله 879: اگر فراموش كند بدن يا لباسش نجس است و در بين نماز، يا بعد از آن يادش بيايد، بنابر احتياط بايد نماز را دوباره بخواند و اگر وقت گذشته قضا نمايد.
مسأله 880: كسى كه در وسعت وقت مشغول نماز است، اگر در بين نماز بدن يا لباس او نجس شود و پيش از آنكه چيزى از نماز را با نجاست بخواند، متوجّه شود كه نجس شده، يا بفهمد بدن يا لباس او نجس است و شك كند همان وقت نجس شده، يا از پيش نجس بوده، در صورتى كه آب كشيدن بدن، يا لباس، يا عوض كردن لباس و يا بيرون آوردن آن، نماز را به هم نمى زند بايد در بين نماز، بدن يا لباس را آب بكشد، يا لباس را عوض نمايد و يا اگر چيز ديگرى عورت او را پوشانده، لباس را بيرون آورد، ولى چنانچه اگر بدن يا لباس را آب بكشد، يا لباس را عوض كند يا بيرون آورد، نماز به هم مى خورد و يا اگر لباس را بيرون آورد برهنه مى ماند، بايد نماز را قطع كند و با بدن و لباس پاك نماز بخواند.
مسأله 881: كسى كه در تنگى وقت مشغول نماز است، اگر در بين نماز لباس او نجس شود و پيش از آنكه چيزى از نماز را با نجاست بخواند، بفهمد كه نجس شده، يا بفهمد كه لباس او نجس است و شك كند همان وقت نجس شده و يا از پيش نجس بوده، در صورتى كه آب كشيدن، يا عوض كردن و يا بيرون آوردن لباس، نماز را به هم نمى زند و مى تواند لباس را بيرون آورد، بايد لباس را آب بكشد، يا عوض كند و يا اگر چيز ديگرى عورت او را پوشانده، لباس را بيرون آورد و نماز را تمام كند، امّا اگر چيز ديگرى عورت او را نپوشانده و لباس را نيز نمى تواند آب بكشد و يا عوض كند، بايد لباس را اگر ممكن است، بيرون آورد و به دستورى كه براى برهنگان در « مسأله 874 » گفته شد نماز را تمام كند، ولى اگر لباس را آب بكشد يا عوض كند، نماز به هم مى خورد و يا بر اثر سرما و مانند آن نمى تواند لباس را بيرون آورد، بايد با همان حال نماز را تمام كند و نمازش صحيح است، سپس نمازش را در لباس پاك، بنابر احتياط مستحب قضا نمايد.
مسأله 882: كسى كه در تنگى وقت مشغول نماز است، اگر در بين نماز بدن او نجس شود و پيش از آنكه چيزى از نماز را با نجاست بخواند، متوجّه شود نجس شده، يا بفهمد بدن او نجس است و شك كند همان وقت نجس شده و يا از پيش نجس بوده، در صورتى كه آب كشيدن بدن، نماز را به هم نمى زند بايد آب بكشد و اگر نماز به هم مى خورد، بايد با همان حال نماز را تمام كند و نماز او صحيح است.
مسأله 883: كسى كه در پاك بودن بدن و يا لباس خود شك دارد، چنانچه نماز بخواند و بعد از نماز بفهمد كه بدن يا لباسش نجس بوده، نماز او صحيح است.
مسأله 884: اگر لباس را آب بكشد و يقين كند پاك شده است و با آن نماز بخواند و بعد از نماز بفهمد پاك نشده، واجب نيست نماز را دوباره بخواند، اگرچه احوط، اعاده آن است.
مسأله 885: اگر خونى در بدن و يا لباس خود ببيند و يقين كند از خونهاى نجس نيست، مثلا يقين كند خون پشه است، چنانچه بعد از نماز بفهمد از خونهايى بوده كه نمى تواند با آن نماز خواند، نماز او صحيح است.
مسأله 886: اگر يقين كند خونى كه در بدن و يا لباس اوست، خون نجسى است كه نماز با آن صحيح است، مثلا يقين كند خون زخم و دملى است كه مى توان با آن نماز خواند، چنانچه بعد از نماز بفهمد، خونى بوده كه نماز با آن باطل است، نمازش صحيح مى باشد.
مسأله 887: اگر نجس بودن چيزى را فراموش كند و بدن يا لباسش با رطوبت، به آن برسد و در حال فراموشى نماز بخواند و بعد از نماز يادش بيايد، نماز او صحيح است، ولى اگر بدنش با رطوبت به چيزى كه نجس بودن آن را فراموش كرده برسد و بدون اينكه خود را آب بكشد، غسل كند و نماز بخواند. چنانچه نجاستى نباشد كه با آب غسل پاك مى شود، غسل و نمازش باطل است و نيز اگر جايى از اعضاى وضو، با رطوبت به چيزى كه نجس بودن آن را فراموش كرده برسد و پيش از آنكه آنجا را آب بكشد، وضو بگيرد و نماز بخواند، چنانچه نجاستى نباشد كه با آب وضو پاك مى شود، وضو و نمازش باطل است.
مسأله 888: كسى كه يك لباس دارد، اگر بدن و لباسش نجس شود و به اندازه آب كشيدن يكى از آنها آب داشته باشد، چنانچه بتواند لباسش را بيرون آورد، بايد بدن را آب بكشد و نماز را به دستورى كه براى برهنگان در « مسأله 874 » گفته شد، بخواند و اگر بر اثر سرما و يا عذرى ديگر، نتواند لباس را بيرون آورد، هركدام از بدن و يا لباس را، مى تواند آب بكشد، ولى اگر مثلا نجاست يكى بول است كه اگر بخواهد با آب قليل آب بكشد، بايد دو مرتبه آب روى آن بريزد و ديگرى خون است كه يك مرتبه، ريختن آب روى آن كافى است، بايد آن را كه با بول نجس شده آب بكشد.
مسأله 889: كسى كه غير از لباس نجس، لباس ديگرى ندارد، بايد نماز را به دستورى كه براى برهنگان در « مسأله 874 » گفته شد بجا آورد، ولى اگر بر اثر سرما و مانند آن نمى تواند لباسش را بيرون آورد، بايد با لباس نجس، نماز بخواند و نماز او صحيح است.
مسأله 890: كسى كه دو لباس دارد، اگر بداند يكى از آنها نجس است و نداند كدام يك مى باشد، چنانچه وقت دارد، بايد با هر دو لباس نماز بخواند، مثلا اگر مى خواهد نماز ظهر و عصر بخواند، بايد با هركدام يك نماز ظهر و يك نماز عصر بخواند، ولى اگر وقت تنگ است، بايد نماز را به دستورى كه براى برهنگان گفته شد، بجا آورد و بنابر احتياط مستحب، نماز را با لباس پاك قضا نمايد.
شرط دوّم
مسأله 891: لباس نمازگزار، بايد مُباح باشد. و كسى كه مى داند پوشيدن لباس غصبى حرام است، اگر عمداً در لباس غصبى يا در لباسى كه نخ، يا تكمه و يا چيز ديگر آن غصبى است، نماز بخواند باطل است و همچنين است اگر جاهل مقصّر باشد.
مسأله 892: كسى كه مى داند پوشيدن لباس غصبى حرام است، ولى نمى داند نماز را باطل مى كند، اگر عمداً با لباس غصبى نماز بخواند، نمازش باطل است.
مسأله 893: اگر نداند يا فراموش كند كه لباس او غصبى است و با آن نماز بخواند، نمازش صحيح است، ولى اگر كسى خودش لباسى را غصب نمايد و فراموش كند كه آن را غصب كرده است و با آن نماز بخواند، بنابر احتياط مستحب دوباره نماز را با لباس مُباح بخواند.
مسأله 894: اگر نداند يا فراموش كند لباس او غصبى است و در بين نماز بفهمد، چنانچه چيز ديگرى عورت او را پوشانده است و مى تواند فوراً يا بدون اينكه موالات، يعنى پى در پى بودن نماز، به هم بخورد لباس غصبى را بيرون آورد، بايد آن را بيرون آورد و نمازش صحيح است. و اگر چيز ديگرى عورت او را نپوشانده، يا نمى تواند لباس غصبى را فوراً بيرون آورد و يا اگر بيرون آورد پى در پى بودن نماز بهم مى خورد، در صورتى كه حتّى به مقدار يك ركعت وقت داشته باشد، بايد نماز را قطع كند و با لباس غير غصبى، نماز بخواند و اگر به اين مقدار وقت ندارد، بايد در حال نماز، لباس را بيرون آورد و به دستور نماز برهنگان كه در « مسأله 874 » بيان شد، نماز را تمام نمايد.
مسأله 895: اگر كسى براى حفظ جانش با لباس غصبى نماز بخواند و يا مثلا براى اينكه دزد لباس غصبى را نبرد با آن نماز بخواند، نمازش صحيح است.
مسأله 896: اگر كسى با عين پولى كه خمس يا زكات آن را نداده لباس بخرد، نماز خواندن در آن لباس اشكال دارد.
شرط سوم
مسأله 897: لباس نمازگزار، بايد از اجزاى حيوان مرده اى كه خون جهنده دارد، يعنى حيوانى كه اگر رگش را ببرند، خون از آن جستن مى كند نباشد، بلكه اگر از حيوان مرده اى كه مانند ماهى و مار، خون جهنده ندارد لباس تهيّه كنند، بنابر احتياط واجب، با آن نماز نخواند.
مسأله 898: هرگاه چيزى از مردار، مانند گوشت و پوست آن كه روح داشته همراه نمازگزار باشد، اگرچه لباس او نباشد، بنابر احتياط نمازش باطل است.
مسأله 899: اگر چيزى از مردار حلال گوشت، مانند مو و پشم كه روح ندارد، همراه نماز گزار باشد و يا با لباسى كه از آن تهيه شده نماز بخواند، نماز صحيح است.
شرط چهارم
مسأله 900: لباس نمازگزار بايد از اجزاى حيوان حرام گوشت نباشد و اگر مويى از آن همراه نمازگزار باشد، نماز او باطل است.
مسأله 901: اگر آب دهان، يا بينى و يا رطوبت ديگرى از حيوان حرام گوشت مانند گربه، بر بدن يا لباس نمازگزار باشد، چنانچه تَر باشد نماز با آن لباس باطل است و اگر خشك شده و عين آن برطرف شده باشد، نماز صحيح خواهد بود.
مسأله 902: اگر مو، عرق و آب دهان كسى، بر بدن يا لباس نمازگزار باشد اشكال ندارد. و همچنين است اگر مرواريد، موم و عسل همراه او باشد.
مسأله 903: اگر شك داشته باشد كه لباسى از مو، يا پشم يا كرك حيوان حلال گوشت است يا حرام گوشت و در كشورهاى اسلامى تهيّه شده باشد جايز است كه با آن نماز بخواند.
مسأله 904: صدف از حيوانات حرام گوشت است، ولى اگر انسان احتمال دهد كه تكمه صدفى و مانند آن، از حيوان باشد، جايز است با آن نماز بخواند.
مسأله 905: پوشيدن خز خالص در نماز اشكال ندارد، و همچنين است سنجاب.
مسأله 906: اگر با لباسى كه از اجزاء حيوان حرام گوشت بافته شده است نماز بخواند، بنابر احتياط واجب نماز او باطل است در صورتى كه جاهل مقصر نسبت به حكم يا موضوع بوده و همچنين است اگر نسياناً در لباس نجسى كه از حيوان حرام گوشت باشد نماز بخواند.
شرط پنجم
مسأله 907: پوشيدن لباس طلاباف براى مرد، حرام و نماز با آن باطل است، ولى براى زن در نماز و غير نماز اشكال ندارد.
مسأله 908: زينت كردن به طلا، مثل آويختن زنجير طلا به سينه، انگشتر طلا به دست كردن و بستن ساعت مچى طلا، براى مرد حرام و نماز خواندن با آن باطل است. و واجب است مرد از عينك طلا نيز استفاده نكند، ولى زينت كردن به طلا، براى زن در نماز و غير نماز اشكال ندارد.
مسأله 909: اگر مردى فراموش كند، انگشتر يا لباسش از طلاست و يا شك داشته باشد و با آن نماز بخواند، نمازش صحيح است و همچنين اگر جاهل قاصر باشد، ولى در صورت شك، فحص و بررسى لازم است. و همچنين در ساير مسائل بايد فحص كند، مگر مواردى كه شارع استثنا فرموده است.
شرط ششم
مسأله 910: لباس مرد نمازگزار، بايد ابريشم خالص نباشد و در غير نماز نيز پوشيدن آن براى مرد حرام است، امّا عرقچين، بند شلوار و مانند آن، از چيزهايى كه نماز در آن به تنهايى تمام نمى شود، خلاف احتياط است.
مسأله 911: اگر آستر تمام لباس، يا آستر مقدارى از آن، ابريشم خالص باشد، پوشيدن آن براى مرد حرام و نماز با آن باطل است.
مسأله 912: لباسى را كه نمى داند از ابريشم خالص است يا چيز ديگر، اگر در نماز بپوشد اشكال ندارد.
مسأله 913: دستمال ابريشمى و مانند آن، اگر در جيب مرد باشد اشكال ندارد و نماز را باطل نمى كند.
مسأله 914: پوشيدن لباس ابريشمى براى زن، در نماز و غير نماز اشكال ندارد.
مسأله 915: پوشيدن لباس غصبى، ابريشمى خالص، طلا باف و لباسى كه از مردار تهيّه شده، در حال ناچارى اشكال ندارد و مى تواند با اين لباسها نماز بخواند، ولى اگر ناچار نيست لباس بپوشد، بايد به دستورى كه در « مسأله 874 » براى برهنگان گفته شد نماز بخواند.
چند مسأله
مسأله 916: اگر چيزى ندارد كه در نماز، عورت خود را با آن بپوشاند، واجب است اگرچه با كرايه يا خريد باشد تهيّه نمايد، ولى اگر تهيّه آن به قدرى پول لازم دارد كه نسبت به دارايى او زياد است، يا اگر پول را براى لباس مصرف كند به حال او ضرر دارد، يا موجب عسر و حرج است، بايد به دستورى كه براى برهنگان در « مسأله 874 » گفته شد، نماز بخواند.
مسأله 917: كسى كه لباس ندارد، اگر ديگرى لباس به او ببخشد يا عاريه دهد، چنانچه قبول كردن آن براى او مشقّت نداشته باشد، بايد قبول كند، بلكه اگر عاريه كردن يا طلب بخشش براى او سخت نيست، از كسى كه لباس دارد، طلب بخشش يا عاريه نمايد.
مسأله 918: پوشيدن لباسى كه پارچه، يا رنگ و يا دوخت آن، براى كسى كه مى خواهد آن را بپوشد معمول نيست، مانند اينكه اهل علم، لباس نظامى بپوشد، احتياط واجب ترك آن است، ولى اگر با آن لباس نماز بخواند اشكال ندارد.
مسأله 919: بنابر احتياط، مرد لباس زنانه و زن لباس مردانه به طور دائم نپوشد ولى اگر با آن لباس نماز بخواند اشكال ندارد و اگر موقت لباس ديگرى را بپوشند اشكال ندارد.
مسأله 920: كسى كه بايد خوابيده نماز بخواند، اگر برهنه باشد و لحاف او نجس، يا ابريشم خالص و يا از اجزاى حيوان حرام گوشت باشد، بايد در نماز، اگر پوشيدن صدق نمايد، خود را با آن نپوشاند.
مواردى كه لازم نيست بدن و لباس نمازگزار پاك باشد
مسأله 921: در سه صورت كه تفصيل آن بيان خواهد شد، اگر بدن يا لباس نمازگزار نجس باشد، نماز او صحيح است، اوّل: بر اثر زخم يا جراحت و يا دملى كه در بدن اوست، لباس يا بدنش به خون آلوده شده باشد. دوم: بدن يا لباس او، به مقدار كمتر از درهم به خون آلوده باشد - و مقدار درهم بنابراحتياط واجب مقدار بند انگشت سبابه است - سوم: ناچار باشد با بدن يا لباس نجس نماز بخواند.
مسأله 922: اگر فقط لباس نمازگزار نجس باشد، در دو صورت نماز او صحيح است، اوّل: لباسهاى كوچك او، مانند جوراب و عرقچين نجس باشد. دوم: لباس زنى كه پرستار پسر بچّه خود مى باشد و با بول او، لباسش نجس شده باشد. و احكام و شرايط آن بيان خواهد شد.
مسأله 923: اگر در بدن يا لباس نمازگزار، خون زخم، يا جراحت و يا دمل باشد، چنانچه آب كشيدن بدن، يا لباس و يا عوض كردن لباس براى او سخت است، تا وقتى كه زخم، يا جراحت و يا دمل خوب نشده است، مى تواند با آن خون نماز بخواند. و همچنين است اگر چركى كه با خون بيرون آمده يا دوايى كه روى زخم گذاشته اند و نجس شده، در بدن يا لباس او باشد.
مسأله 924: اگر خون بريدگى و زخم مختصرى كه به زودى خوب مى شود و شستن آن آسان است، در بدن يا لباس نمازگزار باشد، بايد آن را تطهير نمايد على الاحوط.
مسأله 925: اگر جايى از بدن يا لباس كه از زخم فاصله دارد، به رطوبت زخم نجس شود، جايز نيست با آن نماز بخواند، ولى مقدارى از بدن يا لباس كه معمولا با رطوبت زخم آلوده مى شود، نماز خواندن با آن مانعى ندارد.
مسأله 926: اگر از زخمى كه در دهان و بينى و مانند آن است، خونى به بدن يا لباس برسد، بنابر احتياط واجب با آن نماز نخواند. و لكن با خون بواسير، در صورتى كه دانه هايش بيرون باشد يا نباشد، مى توان نماز خواند.
مسأله 927: كسى كه بدنش زخم است، اگر در بدن يا لباس خود خونى ببيند و نداند از زخم است يا خون ديگر، جايز است با آن نماز بخواند.
مسأله 928: اگر چند زخم در بدن باشد و به اندازه اى نزديك به هم باشد كه يك زخم حساب شود، تا وقتى همه خوب نشده است، نماز خواندن با خون آن اشكال ندارد، ولى اگر به قدرى از هم دور باشد كه هر كدام، يك زخم حساب شود، هركدام كه خوب شد، بايد براى نماز، بدن و لباس را از خون آن آب بكشد.
مسأله 929: اگر مقدار بسيار كمى خون حيض ، يا نفاس، يا استحاضه، يا خون سگ، يا خوك، يا كافر و يا مردار، در بدن يا لباس نمازگزار باشد، نماز او بنابر احتياط باطل است و همچنين است خون حيوان حرام گوشت بنابر احتياط، ولى خونهاى ديگر مانند خون بدن انسان يا خون حيوان حلال گوشت، اگرچه در چند جاى بدن و لباس باشد، در صورتى كه روى هم كمتر از درهم باشد كه تقريباً به اندازه يك اشرفى مى شود، نماز خواندن با آن اشكال ندارد.
مسأله 930: خونى كه به لباس بى آستر و به پشت آن برسد، اگر لباس نازك باشد، يك خون حساب مى شود، ولى اگر پشت آن جدا حساب شود، بايد هركدام را جدا به شمار آورد، پس اگر خونى كه در پشت و روى لباس است، روى هم كمتر از درهم باشد، نماز با آن صحيح و اگر بيشتر باشد، نماز با آن باطل است.
مسأله 931: اگر خون، روى لباسى كه آستر دارد بريزد و به آستر آن برسد و يا به آستر بريزد و روى لباس خونى شود، بايد هر كدام را جدا حساب نمود، پس اگر خون روى لباس و آستر، كمتر از درهم باشد، نماز با آن صحيح و اگر بيشتر باشد، نماز باطل است.
مسأله 932: اگر خون بدن يا لباس، كمتر از درهم باشد و رطوبتى به آن برسد، در صورتى كه خون و رطوبتى كه به آن رسيده به اندازه درهم يا بيشتر شود و اطراف را آلوده كند، نماز با آن باطل است. و اگر رطوبت و خون به اندازه دِرهم نشود، بنابر احتياط مستحب نماز خواندن با آن اشكال دارد.
مسأله 933: اگر بدن يا لباس، خونى نشود ولى بر اثر رسيدن به خون نجس شود، اگرچه مقدارى كه نجس شده كمتر از درهم باشد، بنابر احتياط مستحب با آن نماز نخواند.
مسأله 934: اگر خونى كه در بدن يا لباس است، كمتر از درهم باشد و نجاست ديگرى به آن برسد، مثلا يك قطره بول روى آن بريزد، نماز خواندن با آن جايز نيست.
مسأله 935: اگر لباسهاى كوچك نمازگزار، مانند عرقچين و جوراب كه نمى شود با آن عورت را پوشاند نجس باشد، چنانچه از مردار و حيوان حرام گوشت درست نشده باشد، نماز با آن صحيح است. و همچنين اگر با انگشتر نجس، نماز بخواند اشكال ندارد.
مسأله 936: جايز است كه چيز نجس، مانند دستمال، كليد و چاقوى نجس، همراه نمازگزار باشد.
مسأله 937: زنى كه پرستار پسر بچّه خود مى باشد و با بول او لباسش نجس شده و بيشتر از يك لباس ندارد، چنانچه نتواند لباس ديگرى بخرد، يا كرايه و يا عاريه نمايد و هر شبانه روزى يك مرتبه لباس خود را آب بكشد، اگرچه تا روز ديگر لباسش با بول بچّه نجس شود، مى تواند با آن لباس نماز بخواند. ولى بهتر است لباس خود را طرف عصر، براى نماز ظهر و عصر آب بكشد. و اگر بيشتر از يك لباس دارد، ولى ناچار است همه آنها را بپوشد، چنانچه شبانه روزى يك مرتبه همه آنها را آب بكشد كافى است.
مسأله 938: لباس پرستار بچّه، چنانچه به بول دختر بچّه يا پسر بچّه اى كه از خودش نيست نجس شود، اگر روزى يك مرتبه آن را آب بكشد و نتواند لباس ديگرى تهيّه كند، مى تواند با آن نماز بخواند.
مستحبّات لباس نمازگزار
مسأله 939: چند چيز در لباس نمازگزار، مستحب است، از جمله: بستن عمامه با تحت الحنك، پوشيدن عبا، لباس سفيد و پاكيزه ترين لباسها، استعمال بوى خوش و انگشتر عقيق در دست نمودن.
مكروهات لباس نمازگزار
مسأله 940: چند چيز در لباس نمازگزار مكروه است، از جمله: پوشيدن لباس سياه ( مگر از براى عزاى معصومين(عليهم السلام) كه مستحب مى باشد )، لباسهاى چرك، تنگ، لباس شرابخوار، لباس كسى كه از نجاست پرهيز نمى كند و لباسى كه داراى نقش و عكس است، باز بودن تكمه هاى لباس و به دست كردن انگشترى كه نقش صورت دارد.
