موضوع: کتب استفتائی
مرجع: حضرت آیت الله العظمی وحید خراسانی
▲احکام کفّاره روزه (مسئله 1403 تا 1422)
مسأله 1403ـ کسى که شصت روزه را براى کفّاره انتخاب کرده، احتیاط واجب آن است که 31 روز آن را پى در پى به جا آورد، ولى در 18 روز که در بالا گفته شد پى در پى به جا آوردن لازم نیست.
مسأله 1404ـ در جایى که باید پى در پى روزه بگیرد اگر در وسط یک روز را عمداً روزه نگیرد باید همه را از نو به جا آورد، ولى اگر مانعى پیش آید مانند عادت ماهانه و نفاس و سفرى که ناچار از انجام آن است مى تواند بعد از رفع مانع ادامه دهد و لازم نیست از سر بگیرد.
مسأله 1405ـ اگر روزه دار به چیز حرامى روزه خود را باطل کند، بنابر احتیاط واجب باید کفّاره جمع بدهد، یعنى هم یک بنده آزاد کند و هم دو ماه روزه بگیرد و هم شصت فقیر را سیر کند (یا به هر کدام از آنها یک مد طعام که تقریبا 750 گرم است بدهد) و چنانچه هر سه برایش ممکن نباشد هر کدام که ممکن است باید انجام دهد (خواه آن چیز حرام، مانند شراب و زنا باشد یا مانند نزدیکى کردن با همسر خود در عادت ماهانه).
مسأله 1406ـ هرگاه روزه دار نسبت دروغ به خدا و پیغمبر(صلى الله علیه وآله) دهد یک کفّاره کافى است و کفّاره جمع لازم نیست.
مسأله 1407ـ اگر روزه دار در یک روز ماه رمضان چند مرتبه جماع کند یک کفّاره بر او واجب است و در صورتى که جماع او حرام باشد یک کفّاره جمع و همچنین اگر در یک روز چند مرتبه کارهاى دیگرى که روزه را باطل مى کند انجام دهد.
مسأله 1408ـ اگر روزه دار روزه خود را به چیز حلالى باطل کند، بعد کار حرامى که روزه را باطل مى کند انجام دهد احتیاط واجب آن است براى هر کدام یک کفّاره بدهد.
مسأله 1409ـ هرگاه روزه دار آروغ بزند و چیزى در دهانش بیاید نباید آن را فرو ببرد، و الاّ روزه او باطل مى شود و قضا و کفّاره دارد، ولى کفّاره جمع لازم نیست.
مسأله 1410ـ اگر نذر کند که روز معیّنى را براى خدا روزه بگیرد چنانچه عمداً روزه نگیرد یا روزه خود را باطل کند باید کفّاره بدهد (و کفّاره آن مانند کفّاره ماه رمضان است).
مسأله 1411ـ هرگاه به گفته کسى که سخنش قابل اعتماد نیست و مى گوید مغرب شده افطار کند، بعد بفهمد مغرب نبوده، قضا و کفّاره بر او واجب است.
مسأله 1412ـ هرگاه روزه خود را عمداً باطل کند، بعد به مسافرت برود، کفّاره از او ساقط نمى شود، ولى اگر عمداً روزه خود را باطل کند بعد عذرى مانند حیض یا نفاس یا بیمارى براى او پیدا شود کفّاره بر او واجب نیست.
مسأله 1413ـ هرگاه یقین کند که آن روز اوّل ماه رمضان است و عمداً روزه خود را باطل کند، بعد معلوم شود که آخر شعبان بوده، کفّاره بر او واجب نیست.
مسأله 1414ـ همچنین اگر شک کند آخر رمضان است یا اوّل شوال و عمداً روزه را باطل کند بعد معلوم شود روز عید بوده کفّاره ندارد.
مسأله 1415ـ هرگاه روزه دار در ماه رمضان با همسر خود که روزه دار است جماع کند چنانچه او را مجبور کرده باشد باید کفّاره روزه خود و زنش را هر دو بدهد و اگر او به جماع راضى بوده، بر هر کدام یک کفّاره واجب مى شود، ولى اگر اجبار به مفطرات دیگر کند گناه کرده، امّا کفّاره بر هیچ کدام واجب نیست، امّا آن کسى که روزه اش را خورده باید قضا کند.
مسأله 1416ـ هرگاه زن روزه دار شوهر روزه دار خود را مجبور به جماع نماید فقط یک کفّاره بر او واجب است و لازم نیست کفّاره شوهر را بدهد.
مسأله 1417ـ هرگاه زن در آغاز، مجبور بوده و در اثناء راضى شده احتیاط واجب آن است که مرد دو کفّاره بدهد و بر زن چیزى جز قضا لازم نیست.
مسأله 1418ـ هرگاه کسى به واسطه مسافرت یا بیمارى روزه نگیرد نمى تواند همسر خود را مجبور به جماع نماید و اگر او را مجبور کند گناه کرده، ولى لازم نیست کفّاره او را هم بدهد.
مسأله 1419ـ به جا آوردن کفّاره واجب فورى نیست ولى نباید طورى باشد که بگویند کوتاهى مى کند.
مسأله 1420ـ اگر چند سال بگذرد و کفّاره را به جا نیاورد چیزى بر آن اضافه نمى شود.
مسأله 1421ـ کسى که براى کفّاره روزه، اطعام شصت فقیر را انتخاب کرده باید به هر کدام یک مد طعام (تقریبا 750 گرم) بدهد و نمى تواند چند مد را به یک نفر بدهد، مگر این که دسترسى به شصت فقیر پیدانکند، ولى اگر اطمینان داشته باشد که فقیر طعام را به عیالات خود مى دهد و با آنها مى خورد، مى تواند براى هر یک از عیالات او، هر چند صغیر باشند، یک مد به آن فقیر بدهد.
مسأله 1422ـ کسى که قضاى روزه ماه رمضان را گرفته جایز نیست بعد از ظهر روزه را باطل کند و اگر عمداً چنین کارى کند باید به ده نفر فقیر هر کدام یک مد طعام بدهد و اگر نمى تواند باید سه روز پى در پى روزه بگیرد.
