موضوع: کتب استفتائی
مرجع: حضرت آیت الله العظمی وحید خراسانی

 

احكام ازدواج موقّت (مُتعه) 

 

ازدواج موقّت از راه‏هاى مناسب جلوگيرى از فحشا و انحرافات جنسى است و اولياء دين به آن سفارش كرده‏اند. از حضرت اميرالمؤمنين عليه‏السلام نقل شده است كه: «اگر از ازدواج موقّت منع نشده بود، هيچ مؤمنى تن به زنا نمى‏داد و جز محروم از سعادت و نيكبختى،

 

(547)

 

 

كسى زنا نمى‏كرد.»(1) بنابر اين كسى كه امكان ازدواج دائم را نداشته باشد و نتواند خود را از گناه بازدارد يا بترسد دچار فحشا گردد، بايد با ازدواج موقّت خود را حفظ نمايد.

 

«مسأله 2903» عقد موقّت زن اگرچه براى لذّت بردن هم نباشد، صحيح است.

 

«مسأله 2904» در عقد موقّت اگر مهر معيّن نشود، عقد باطل است و اگر مدّت معيّن نشود، به عقد دائم تبديل مى‏شود.

 

«مسأله 2905» شوهر بنابر احتياط واجب نبايد بيش از چهار ماه آميزش با متعه خود را ترك كند.

 

«مسأله 2906» زنى كه صيغه مى‏شود، اگر در عقد شرط كند كه شوهر با او آميزش نكند، عقد و شرط او صحيح است و شوهر فقط مى‏تواند لذّتهاى ديگر از او ببرد، ولى اگر بعد به آميزش راضى شود، شوهر مى‏تواند با او آميزش نمايد.

 

«مسأله 2907» زنى كه متعه شده، اگرچه آبستن شود، حقّ خرجى ندارد.

 

«مسأله 2908» زنى كه متعه شده حقّ همخوابى ندارد و از شوهر ارث نمى‏برد و شوهر هم از او ارث نمى‏برد، مگر اين كه هنگام عقد شرط شده باشد كه از يكديگر ارث ببرند و يا اين كه شرط شده باشد كه فقط مرد از زن و يا فقط زن از مرد ارث ببرد.

 

«مسأله 2909» زنى كه متعه شده اگر نداند كه حقّ خرجى و همخوابى ندارد، عقد او صحيح است و براى آن كه نمى‏دانسته، حقّى به شوهر پيدا نمى‏كند.

 

«مسأله 2910» زنى كه متعه شده مى‏تواند بدون اجازه شوهر از خانه بيرون برود، ولى اگر به واسطه بيرون رفتن او حقّ شوهر از بين برود، بيرون رفتن او حرام است.

 

«مسأله 2911» اگر زنى مردى را وكيل كند كه به مدّت و مبلغ معيّنى او را براى خود متعه نمايد، چنانچه مرد او را به عقد دائم خود در آورد يا به غير از مدّت يا مبلغى كه معيّن شده او را متعه كند، وقتى آن زن فهميد اگر بگويد: «راضى هستم»، عقد صحيح است وگرنه باطل است.

 

«مسأله 2912» اگر پدر و جدّ پدرى بخواهند براى محرم شدن ـ يك ساعت يا دو

 

 

--------------------------------------------------------------------------------

 

1 ـ وسائل الشيعة، چاپ آل البيت، باب 1 از «أبواب المتعة»،ح2 و 20،ج21،ص5 و 10.

 

(548)

 

 

ساعت ـ زنى را به عقد پسر نابالغ خود در آورند يا دختر نابالغ خود را براى محرم شدن به عقد كسى درآورند، در صورتى صحيح است كه به مصلحت طفل باشد و به طور جِدّى قصد انشاى عقد را داشته باشند و بنابر احتياط پسر و دختر قابل استمتاع باشند وگرنه تنها براى محرميّت، صيغه خواندن خالى از اشكال نيست.

 

«مسأله 2913» اگر پدر يا جدّ پدرى، طفل خود را كه در محلّ ديگرى است و نمى‏داند زنده است يا مرده، براى محرم شدن به عقد كسى درآورد، در صورتى كه قصد جِدّى حاصل شود و امكان استمتاع هم باشد، بر حسب ظاهر محرم بودن حاصل مى‏شود و چنانچه بعدا معلوم شود كه در هنگام عقد آن طفل زنده نبوده، عقد باطل است و كسانى كه به واسطه عقد ظاهرا محرم شده بودند، نامحرمند.

 

«مسأله 2914» اگر مرد مدّت متعه را ببخشد، چنانچه با زن آميزش كرده باشد، بايد تمام چيزى را كه به عنوان مهر قرار گذاشته به او بدهد و اگر آميزش نكرده باشد، بايد نصف چيزى را كه به عنوان مهر قرار گذاشته‏اند به او بدهد.

 

«مسأله 2915» مرد مى‏تواند زنى را كه متعه او بوده، پس از تمام شدن مدت متعه و يا بخشيدن مدت آن و در حالى كه هنوز عدّه‏اش تمام نشده، به عقد دائم يا موقّت خود در آورد.