احكام رهن

مسأله 2631: رهن، يعنى بدهكار مقدارى از مال خود را به عنوان وثيقه و گرو نزد طلبكار بگذارد كه اگر طلب او را ندهد، طلبش را از آن مال، بردارد.

مسأله 2632: در رهن لازم نيست صيغه بخوانند و اگر بدهكار مال خود را به قصد گرو، به طلبكار بدهد و طلبكار نيز به همين قصد بگيرد، رهن صحيح است.

مسأله 2633: گرودهنده و كسى كه مال را گرو مى گيرد، بايد بالغ و عاقل باشند، كسى آنها را مجبور نكرده و سفيه نباشند، يعنى مال خود را در كارهاى بيهوده مصرف نكنند.

مسأله 2634: انسان مالى را مى تواند گرو بگذارد كه شرعاً بتواند در آن تصرّف كند و اگر مال ديگرى را گرو بگذارد، در صورتى صحيح است كه صاحب مال بگويد: « به گرو گذاشتن، راضى هستم ».

مسأله 2635: چيزى را كه گرو مى گذارند بايد خريد و فروش آن صحيح باشد، پس اگر شراب و مانند آن را گرو بگذارند، درست نيست.

مسأله 2636: منافع چيزى را كه گرو مى گذارند، مال كسى است كه آن را گرو گذاشته است.

مسأله 2637: طلبكار و بدهكار نمى توانند مال گرو گذاشته شده را، بدون اجازه يكديگر ملك كسى كنند، مثلا آن را ببخشند يا بفروشند. ولى اگر يكى از آنان، آن را ببخشد يا بفروشد، سپس ديگرى بگويد: راضى هستم، اشكال ندارد.

مسأله 2638: اگر طلبكار چيزى را كه گرو گرفته، با اجازه بدهكار بفروشد، پول آن نيز مانند خود مال، گرو مى باشد.

مسأله 2639: اگر هنگامى كه بدهكار بايد بدهى خود را بدهد، طلبكار مطالبه كند و او نپردازد، طلبكار مى تواند مالى را كه گرو گرفته، بفروشد و طلب خود را بردارد و بايد بقيّه را به بدهكار بدهد. و اگر به حاكم شرع دسترسى دارد، بايد براى فروش آن از حاكم شرع اجازه بگيرد.

مسأله 2640: اگر بدهكار، غير از خانه اى كه در آن نشسته و چيزهايى كه مانند اثاثيه خانه مورد احتياج اوست، چيز ديگرى نداشته باشد، طلبكار نمى تواند طلب خود را از او مطالبه كند، ولى اگر مالى را كه گرو گذاشته، خانه و اثاثيه باشد طلبكار مى تواند آن را بفروشد و طلب خود را بردارد.