موضوع: کتب استفتائی
مرجع: حضرت آیت الله العظمی صافی گلپایگانی

 

مستحبات وقوف به مشعر

مسأله 162.مستحبات وقوف به مشعر چند چيز است: از جمله آن كه از عرفات به سوی مشعر الحرام با وقار و آرامی دل و بدن برود، و استغفار كند، و مركب را، تند نراند، و كسی را آزار نرساند، و چون به تل سرخ رسد از طرف دست راست راه برود و بگويد:

 

اللَّهُمَّ ارْحَمْ مَوْقِفِي، وَزِدْ في عَمَلي، وَسَلِّمْ لي دِيْني، وَتَقَبَّلْ مَنَاسِكِي.

و شهيد (قدس سره) در دروس فرموده كه بعد از اين دعا بگويد:

اللَّهُمَّ لاَتَجْعَلْهُ آخِرَ العَهْدِ مِنْ هَذَا المَوْقِفِ، وَارْزُقْنِيهِ أبَداً مَا أبْقَيْتَنِي.

و در حال حركت بسيار بگويد:

اَللّهُمَّ اَعْتِقْ رَقَبَتِي مِنَ النّار.

و نماز مغرب و عشا را تأخير كند تا مشعر الحرام، و اگر چه ثلث شب بگذرد.

ولی اگر نتواند پيش از نصف شب به مشعر برسد بايد پيش از رسيدن به مشعر نماز را بجا آورد. و برای نماز مغرب اذان و اقامه و برای عشا فقط اقامه بگويد، و ميان نماز مغرب و عشا فاصله نيندازد، بلكه نافله مغرب را بعد از نماز عشا رجاءاً بخواند. و در وادی در جانب راست راه فرود آيد، و اين دعا را بخواند.

اللَّهُمَّ إنِّي اسْألُكَ أنْ تَجْمَعَ لي فِيْهَا جَوَامِعَ الخَيْرِ. اللَّهُمَّ لاَتُؤْيِسْني مِنَ الخَيْرِ الَّذِي سَألْتُكَ أنْ تَجْمَعَهُ لِي فِي قَلْبِي، وَأطْلُبُ إلَيْكَ أنْ تُعَرِّفِني مَاعَرَّفْتَ أوْلِياءَكَ فِي مَنْزِلِي هذَا، وَاَنْ تَقِيَني جَوَامِعَ الشَّرِّ.

و تا مقدور باشد آن شب را به عبادت و طاعت الهی به روز آورد، كه در خبر است كه درهای آسمان در اين شب بسته نمی‌شود، و اصوات مؤمنان بالا می‌رود، و خداوند عالم می‌فرمايد: من خداوند شمايم و شما بندگان من هستيد، ادا كرديد حق مرا و بر من لازم است كه اجابت نمايم دعاهای شما را پس براي بعضی از ايشان تمام گناهان را می‌آمرزد، و بعضی را بعض گناهان می‌آمرزد، و مستحب است كه هفتاد سنگريزه برای رمی جمرات در اين شب از اينجا بردارد، و مستحب است كه غسل كند و در حال وقوف با وضو باشد و دعاهای منقوله از ائمه عليهم السلام را بخواند، و حمد و ثنای الهی را بجای آورد، و اين دعا را نيز بخواند:

اللَّهُمَّ رَبَّ المَشْعَرِ الحَرَامِ، فُكَّ رَقَبَتِي مِنَ النَّارِ، وَأَوْسِعْ عَلَی مِنْ رِزْقِكَ الحَلاَلِ الطَّيِّبِ، وَادْرَأْ عَنِّي شَرَّ فَسَقَةِ الْجِنِّ وَالإنْسِ. اَللّهُمَّ أَنْتَ خَيْرُ مَطْلُوبٍ إلَيْهِ، وَخَيرُ مَدْعُوٍّ، وَخَيْرُ مَسْؤُولٍ، وَلِكُلِّ وَافِدٍ جَائِزَةٌ فَاجْعَلْ جَائِزَتِي فِي مَوْطِنِي وَمَوقِفِي هَذَا أنْ تُقيِلَنِي عَثْرَتِي وَتَقْبَلَ مَعْذِرَتي، وَ أَنْ تَتَجَاوَزَ عَنْ خَطِيئَتي، ثُمَّ اجْعَلِ التَّقْوی مِنَ الدُّنْيَا زادِي وَتَقْلِبَنی مُفْلِحاً مُنْجِحاً مُسْتَجاباً لِي بِاَفْضَلِ ما يَرْجِعُ بِهِ اَحَدٌ مِنْ وَفْدِكَ وَزُوّارِ بَيْتِكَ الْحَرام.

و دعا بسيار كند به جهت پدر و مادر و برادران و اهل و مال و فرزندان، و احتياط آن است كه بمقداری كه عرفاً گفته شود ذكر خداوند عالم نموده دعا كند، يا ذكر خداوند متعال بنمايد.

بهتر آن است كه كمی پيش از طلوع آفتاب از مشعر كوچ كند، ليكن بنابر احتياط داخل وادی محسّر نشود تا آفتاب طلوع كند.

و چون آفتاب به كوه ثبير افتد هفت مرتبه به گناهان خود اقرار كند، و هفت مرتبه استغفار نمايد و چون روانه منی شود با ذكر و استغفار و آرامی و وقار برود، و چون به وادی محسّر برسد، اگر پياده باشد، هروله كند به نحوی كه در سعی گفته شد، و اگر سواره باشد مركب خود را تند براند، و اگر هروله را فراموش كرد برگردد و هروله كند، و در وقت هروله بگويد:

اَللّهُمَّ سَلِّمْ عَهْدِي، وَاقْبَلْ تَوْبَتِي، وَأَجِبْ دَعْوَتِي، وَاخْلُفنِي فِيْمَنْ تَرَكْتُ بَعْدِي (و بگويد) رَبِّ اغْفِرْ وَارْحَمْ وَتَجاوَزْ عَمّا تَعْلَمُ اِنَّكَ اَنْتَ الْاَعزُّ الْاَكْرَمُ.