سؤال 256 : اگر سعى كننده شوط هايى را كه به جاى آورده بود رها كرد و سعى را از سر گرفت، آيا عملش صحيح است؟
جواب : اگر اين كار پس از فوت موالات عرفى باشد، سعى اش صحيح است وگرنه به احتياط واجب صحيح نيست. البته اگر اين كار را بر اثر جهل ناشى از قصور انجام داده باشد، صحيح است.
سؤال 257 : راهنماى حُجاج در هنگام سعى گاه پيش مى افتد و گاه پس مى رود و غافل است كه اين كارش موجب زيادى در سعى است، حال حكمش چيست؟
جواب : اگر جاهل قاصر (غير معذور) باشد، به صحت سعى اش ضرر نمى زند.
سؤال 258 : شخصى كه بر اثر فراموشى ده شوط سعى مى كند، سپس متوجه زياد شدن شوط هايش مى شود و سعى خود را قطع مى كند و تقصير مى نمايد، چه حكمى دارد؟
جواب : سعى اش صحيح است و چيزى بر او نيست.
سؤال 259 : اگر مكلّف خيال كرد كه طهارت شرط صحت سعى است، لذا سعى خود را قطع كرد و وضو گرفت و سعى خود را از نو آغاز كرد، تكليفش چيست؟
جواب : اگر سعى را پس از فوت موالات عرفى از سر گرفته باشد، سعى اش صحيح است و اگر پيش از فوت آن باشد، به احتياط واجب صحيح نيست، مگر آن كه جاهل قاصر باشد كه در اين صورت نيز بنابر اظهر صحيح است.
سؤال 260 : آيا سعى از طبقه دوم جايز است يا نه؟ و اگر جايز نيست، وظيفه كسى كه به تصور جايز بودن آن را انجام داده است، چيست؟
جواب : اگر طبقه بالايى ميان دو كوه باشد، نه بالاتر از آن ها سعى در آن جايز است وگرنه جايز نيست و در صورت دوم حكم كسى كه از طبقه دوم سعى كرده است، حكم كسى است كه بر اثر جهل سعى نكرده است كه در رساله مناسك ذكر شده است.
سؤال 261 : در مناسك فرموده ايد در حال اختيار سواره سعى كردن جايز است، آيا سعى كردن بر صندلى هاى متحرك اگر متولى حركت دادنش شخص ديگرى باشد و سعى كننده فقط بر آن بنشيند، جايز است؟
جواب : اين كار در حال اختيار جايز نيست، زيرا در اين صورت ديگرى او را سعى داده است نه اين كه خودش سعى كرده باشد.
سؤال 262 : حكم كسى كه در حال حركت به سوى مروه است و بر اثر ازدحام و يا ديدن كسى بدان پشت مى كند، چيست؟
جواب : اگر اين كار را در حال راه رفتن به سوى آن انجام داده باشد، مُجزى نيست و بايد بازگردد و آن مقدارى را كه دچار خلل شده تدارك كند، همين حكم را دارد اگر در حال حركت به سوى صفا، بدان پشت كند.
سؤال 263 : آيا قطع كردن سعى در حال اختيار و از سر گرفتن آن جايز است؟
جواب : آرى، بنابر اظهر قطع اختيارى آن جايز است، ليكن بايد پس از فوت موالات عرفى آن را از سر بگيرد.
سؤال 264 : آيا در سعى ميان صفا و مروه، جايز است كه شخص راه برگشت را براى رفتن و راه رفتن را براى برگشت، انتخاب كند؟
جواب : فى نفسه جايز است.
سؤال 265 : آيا در حال نيت براى سعى، لازم است كه شخص همه قسمت جلو بدنش را رو به روى مروه قرار دهد؟
جواب : اين كار لازم نيست، بلكه كافى است كه هنگام شروع به حركت رو به روى آن باشد.
سؤال 266 : آيا جايز است كه شخص در حال سعى از كنار مسعى حركت كند، نه از وسط آن؟
جواب : جايز است.
سؤال 267 : آيا جايز است كه نماز طواف را پس از نماز عشا به جاى آورند و سعى را تا پس از نماز صبح به تأخير اندازند؟
جواب : در حالت اختيار، جايز نيست كه سعى را تا روز بعد به تأخير اندازند.
سؤال 268 : آيا به جاى آوردن طواف پيش از نماز صبح و سپس خواندن نماز صبح و سعى كردن پس از آن جايز است؟
جواب : جايز است.
سؤال 269 : زمان مجاز براى فاصله انداختن ميان نماز طواف و سعى، چه مقدار است؟
جواب : انجام سعى بلافاصله پس از نماز طواف، واجب نيست. لذا اگر شخصى نماز را اول روز به جاى آورد، برايش جايز است كه سعى را تا آخر شب به جاى آورد. البته، به تأخير انداختن آن تا روز بعد جايز نيست.
سؤال 270 : آيا با مى توان دويدن سعى كرد؟
جواب : جايز است، ليكن هروله كردن ـ نه دويدن ـ ميان دو مناره مستحب است.
سؤال 271 : اگر شخصى پس از ماه ذى حجه متوجه باطل بودن سعى اش در عمره تمتع يا حج شد، تكليفش چيست؟
جواب : حجش محكوم به بطلان است.
سؤال 272 : اگر شخصى سعى اش را با ترديد در صحت آن يا شك در تعداد شوط هايش به پايان رساند، سپس به صحت و كم نبودن آن يقين پيدا كرد، آيا عملش صحيح است؟
جواب : سعى او صحيح است.
سؤال 273 : آيا نيابت در مورد برخى از شوط هاى سعى ـ همان طور كه در مورد كل آن صحيح مى باشد ـ صحيح است، يا نه؟
جواب : دليلى بر صحت نيابت برخى شوط ها در دست نيست، لذا اگر شخصى از انجام مجموع سعى ناتوان است هر چند بر تعدادى از شوطها قادر باشد بايد براى همه آن نايب بگيرد.
سؤال 274 : اگر شخصى نتواند خود سعى كند و صاحبان صندلى ها از او مبلغ كلانى كه برايش سنگين است مى خواهند تا او را سعى دهند، در اين حال آيا مى تواند ديگرى را نايب خود كند؟
جواب : در فرض اين سؤال جايز است.
سؤال 275 : شخصى در سعى چهارده شوط با اعتقاد به اين كه همين بر او واجب است، به جاى آورد، حكمش چيست؟
جواب : اگر جاهل قاصر باشد، سعى اش صحيح است وگرنه صحتش محل اشكال است.
سؤال 276 : اگر شخصى پس از تقصير به بطلان سعى خود در عمره پى ببرد، آيا بر او لازم است كه براى اعاده آن لباس هاى احرام را دوباره بر تن كند؟
جواب : او همچنان در حال احرام است و بر او واجب است كه از محرمات احرام مانند دوختنى و غيره اجتناب كند، تا آن كه با انجام عبادتش از احرامش خارج شود.
سؤال 277 : آيا حكم كثيرالشك كه در كتاب الصلاة آمده است، بر كسى كه در سعى خود بسيار شك مى كند نيز جارى است؟
جواب : بر او نيز جارى است.
سؤال 278 : اگر پاره اى از زيبايى هاى زن ـ مانند موهايش ـ در هنگام سعى آشكار شود، سعى اش چه حكمى دارد؟
جواب : به صحت سعى او ضرر نمى زند.
سؤال 279 : حكم كسى كه نيت مى كند سعى خود را در چهارده شوط به جاى آورد و پس از آن كه شوط هفتم را به جاى آورد، حكم مسأله را دانست چيست؟
جواب : سعى اش صحيح است و چيزى بر او نيست.
سؤال 280 : اگر حاجى نتواند خود سعى كند و از ديگرى كمك بگيرد تا او را سعى دهد و آن شخص او را بر دوش خود بگيرد و يا در گارى بنشاند و او را سعى دهد و او در حال سعى خوابش ببرد، آيا سعى اش صحيح است؟
جواب : سعى اش باطل است.
سؤال 281 : آيا قطع كردن سعى، براى نوشيدن آب و يا جستجوى گمشده اى، جايز است؟
جواب : جايز است، ليكن اگر موجب فوت موالات عرفى ميان شوط هاى سعى شود، مُجزى بودن تكميل آن محل اشكال است و احوط اعاده آن است.
سؤال 282 : اگر حاجى پس از سعى تقصير كرد و آن گاه متوجه نقصان سعى خود شد، چه كند؟
جواب : اگر اين مسأله در عمره تمتع بوده و اين نقصان بر اثر فراموشى رخ داده باشد، بنابر احتياط يك گاو كفاره بدهد و سعى خود را كامل كند و بنابر احتياط دوباره تقصير كند. اما اگر اين نقصان بر اثر جهل مثلاً به تعداد شوط هاى سعى و يا در عمره مفرده يا حج باشد، كفاره اى بر عهده اش نيست و تنها سعى خود را كامل و دوباره تقصير كند و ديگر چيزى بر او نيست.
سؤال 283 : شخصى مى بيند كه مردم در مسعى هروله مى كنند و مى پندارد كه اين كار واجب است، لذا به عقب بازمى گردد و سعى خود را با هروله كردن ادامه مى دهد، حال حكمش چيست؟
جواب : به احتياط واجب سعى اش باطل است، مگر آن كه جاهل قاصر باشد.
سؤال 284 : اگر سعى كننده پيش از رسيدن به مروه ميان شوط هفتم و نهم شك نمايد، چه كند؟
جواب : سعى اش باطل است و بر او لازم است كه آن را از سر بگيرد.
سؤال 285 : آيا رعايت موالات ميان شوط هاى سعى معتبر است؟ و حد آن چيست؟
جواب : اعتبار موالات ميان شوط هاى سعى، بنابر احتياط واجب لازم است و ملاك آن همان طور كه در مسأله 340 رساله مناسك گفته ايم، صدق عرفى است.
سؤال 286 : اگر عمره گزار پيش از سعى، عالماً و عامداً و يا بر اثر جهل يا فراموشى تقصير كرد، حكمش چيست؟
جواب : اگر اين كار را عالماً و عامداً كرده باشد، در صورتى كه تقصيرش با ناخن گرفتن باشد ـ بنابر اين كه مى توان به آن به عنوان تقصير اكتفا كرد ـ كفاره ناخن گرفتن بر عهده اش است.
ليكن اگر با كوتاه كردن مويش تقصير كرده باشد، اگرچه گناهكار است، بنابر اظهر كفاره بر او ثابت نمى شود.
اما جاهل و فراموش كار، كفاره ندارد و در هر تقدير بر چنين كسى واجب است كه دوباره سعى و پس از آن تقصير كند. اين حكم در مورد عمره مفرده است.
اما در مورد عمره تمتع نيز حكم چنين است، جز در باب فراموش كار، يعنى كسى كه فراموش كرد سعى نمايد و براى بيرون آمدن از احرام تقصير كرد، كه بنابر احتياط بايد يك گاو كفاره دهد و بنابر احتياط پس از سعى دوباره تقصير كند.
سؤال 287 : گاه شخص ناچار مى شود كه به سبب ازدحام در راه ديگر از راه مسجدالحرام به مسعى برود، در چنين حالتى حكم زن حائض و نفساء چيست؟
جواب : بر آنان لازم است كه صبر كنند تا آن راه ديگر خلوت شود و اگر وقت تنگ شد، براى سعى كسى را نايب خود كنند.
سؤال 288 : كسى كه بر اثر جهل به مسأله سعى را بر طواف مقدم مى دارد، چه حكمى دارد؟
جواب : پس از طواف و نماز آن، سعى را اعاده كند.
سؤال 289 : گاه سعى كننده بر صندلى هاى متحرك، در اين كه همه مسافت ميان دو كوه را پيموده است شك مى كند، در اين حال چه كند؟
جواب : بر او واجب است كه پيمودن همه مسير را احراز كند.