پیامبر عظیم الشأنی که خدای متعال درباره آن حضرت می فرماید: وَمَا یَنطِقُ عَنِ الْهَوَی* إِنْ هُوَ إِلَّا وَحْیٌ یُوحَی؛[1] از سر هوی چیزی نمی گوید، بلکه وحی ایست که وحی می شود.

این مضمون در واقع وحی الهی است.

اگر فاطمه زهرا سلام الله علیها از ما راضی باشند، امیرالمؤمنین علیه السلام نیز که قسمت کننده ی بهشت و جهنم هستند و همه معصومین علیهم السلام از ما راضی خواهند بود.

در حدیث متواتر است که خدای ـ تبارک و تعالی ـ برای خشنودی حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها خشنود می شود و با غضب او خشمگین می شود.

رسول خدا صلی الله علیه وآله نیز حضرت فاطمة زهرا علیها السلام را سیدة نساء العالمین؛ سرور زنان دو جهان ملقب ساخته کنیة «ام أبیها؛ مادر پدرش» را به ایشان بخشیدند.

پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله آن بزرگ بانو را بسیار دوست داشته و ارج می نهادند تا آن جا که وقتی حضرت فاطمة زهرا علیها السلام بر آن حضرت وارد می شدند، پیامبر خدا صلی الله علیه وآله به پاس احترام ایشان از جای برخاسته، حضرتش را بر جای خویش می نشاندند و بسا دست دختر خود را می بوسیدند و هماره می فرمودند: «إن الله یرضی لرضی فاطمة، ویغضب لغضبها[2]؛ به یقین خدا با خشنودی فاطمه خشنود و برای خشم او خشمگین می شود».

مقام و منزلت حضرت زهرا سلام الله علیها به قدری والا وبالا است که فقط خدای متعال، پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله، امیرالمؤمنین علی علیه السلام و فرزندان معصوم ایشان علیهم السلام از آن آگاهند و جز آنان از درک منزلت حضرتش عاجز و ناتوانند.

سخنان و بیانات حضرت زهرا سلام الله علیها را می بایست سرلوحه زندگی خود قرار دهیم و در مسیر آن حضرت حرکت نماییم.

توصیه می کنم خطبه ی حضرت زهرا سلام الله علیها را بخوانید و کم کم آن را حفظ کنید. این خطبه خلاصه ی اسلام، خلاصه ی اصول دین و خلاصه ی اخلاق، آداب و مفاهیم اسلام است. در این خطبه علت آن همه ناگواری ها و سختی هایی که آن بانوی عظیم الشان متحمل گشتند ظاهر می شود. آن صدیقه سلام الله علیها برای اسلام و قرآن به همراه فرزندشان حضرت محسن علیه السلام، شهید شدند.

ابوالصلت حدیثی از حضرت علی بن موسی الرضا علیهما السلام نقل می کند که فرمودند: رحم الله عبداً أحیا أمرنا؛[3] خدای رحمت کند بنده ای را که امر ما را احیاء کند .

آن گاه حضرت در پاسخ چگونگی آن، فرمودند: یتعلم علومنا و یعلمها الناس فإن الناس لو علموا محاسن کلامنا لاتبعونا؛ علوم ما اهل بیت را فرا گیرد و به دیگران بیاموزد، چه این که اگر مردم زیبایی های سخن ما را بدانند، قطعاً از ما پیروی خواهند کرد. این علوم همانی است که حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها و فرزندشان حضرت محسن علیه السلام برای آن فدا شدند.

از این رو شایسته است که زن و مرد به مقدار توان خود در این زمینه فعالیت کنند، خواه از طریق مجالس، حسینیه ها، مساجد و خانه ها باشد یا از طریق رسانه های نوشتاری، دیدار و شنیداری و البته این کار حضرت فاطمه زهرا صلوات الله علیها و در نتیجه همه ی معصومین علیهم السلام را راضی می کند و در نهایت خدای عزوجل راضی می شود.

حضرت صدیقه کبری فاطمه زهرا سلام الله علیها در خطبه ی خویش، خطاب به زنان مدینه فرمودند: مردان شما خلافت را به کدام سو پیش راندند؟ جریانی را که جبرئیل آورده بود به دیگر سو گرداندند و آن را از دست کسی که بدان آگاه بود بیرون آوردند .

حضرت زهرا سلام الله علیها در این جملات از امامت و ائمه علیهم السلام به روایتی پایه رسالت و قواعد نبوت تعبیر و تأکید نمودند که مردان شما مخاطبان نبوت و رسالت را از مسیر اصلی آن خارج ساختند. آن حضرت در شرایطی امر به معروف کردند که می دانستند در حال حاضر اثری نخواهد داشت و در ضمن به قیمت جان شان تمام خواهد شد، اما با این احوال به وظیفه امر به معروف عمل کردند و این به آن جهت بود که حضرت می خواستند عملاً یک مسأله ی شرعی را بیان سازند.

برخی از مراجع تقلید نیز بر همین اساس فتوا داده اند. بدین صورت که گاهی امر به معروف و نهی از منکر در شرایطی خاص واجب می شود و آن هنگامی است که اصل دین در حال از بین رفتن باشد و در آن صورت برای انجام آن شرایطی وجود ندارد. حضرت زهرا سلام الله علیها با علم به تمام این مسائل و خطرها چنین عملی را انجام دادند.

باید به حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها تأسی نموده و هرچه از آن حضرت به ما می رسد، باید به آن عمل کنیم و در مقام بیان احکام الهی نیز خسته نشویم، زیرا این اقدام حضرت سلام الله علیها درسی برای تمام تاریخ است. باید توجه داشت که آنچه از زبان حضرت زهرا سلام الله علیها صادر گردیده و آنچه شخصاً عمل نموده یا تقریر فرموده اند، در حجیت مانند قرآن بوده و عمل به آن واجب است.

--------------------------------------------------------------------------------

[1]. سوره نجم، آیه 3و4.

[2]. مستدرک سفینة البحار، ج4، ص147.

[3]. شیخ صدوق، عیون اخبار الرضا علیه السلام، ج2، ص275.