22- سکوت، نشانه زهد نيست

اين امري طبيعي است که اگر آدمی با صاحبان قدرت و قدرتمندان درگير نشود، و به اصطلاح امروز محافظه کار باشد كسي با او كاري ندارد، بخواهد به مصداق ضرب المثل «آهسته برو آهسته بيا، صداي پاي مورچه نكن!» اين كه تقوا نيست، اين كه زهد نيست، اين انحراف است، پس سکوت نشانه زهد نيست، مگر نعوذ بالله بگوييم علي(علیه السلام) زاهد نبوده است! علي(علیه السلام) در مقابل انحرافات ایستادگی می کند و اعتراض می کند و هميشه در صحنه حاضر است، علي جنگ‌ها دارد، مبارزه‌ها دارد، و به قول امام، رسول الله(ص) و ديگر انبياء اين‌گونه بودند. برخي از آنها مي‌خواستند و برخي هم توان و قدرت مبارزه را نداشتند. و در رأس همه، سيد الشهداء(علیه السلام) است، سيد الشهداء(علیه السلام) ازهد الزهّاد است، شهداء در ميان هر صنفي، ازهد آن صنفند. اگر بناست آهسته رفتن و آهسته حركت كردن که كسي كاري به آدم نداشته باشد، ارزش محسوب شود، موسي بن جعفر(صلوات‌الله و سلامه عليه) آهسته مي‌رفت آهسته مي‌آمد تا كسي زندانش نکند، امام مجتبي(علیه السلام) آهسته مي‌رفت و آهسته مي‌آمد تا كسي زهرش ندهد. خيلي هم به آنها احترام می گذاشتند و خيلي هم تجليل مي‌كردند. پس زهد یعنی کمک به جامعه.

اینکه زهد زمینه ساز استفاده صحیح و بهتر انسان ها از امکانات آن جامعه باشد و این زمینه سازی در مقاطع مختلف شیوه های گوناگونی را می طلبد و خمیر مایه این شیوه نصیحت حاکمان یا مبارزه با آنها در صورت عدم تمکین در برابر کلام حق است.

بنابراین می توانیم چنین نتیجه گیری کنیم که عافیت طلبی، سکوت، محافظه کاری، و مماشات با اصحاب قدرت و زورمندان در هر عصر و زمانه ای نشانه زهد نیست، و انسان زاهد کسی است که با ظلم و جور و بی عدالتی حکام در جامعه مبارزه کند تا زمینه حکومت صالحان بر جامعه تحقق پیدا کند.