7- به هنگام قضاوت، خود را جای طرف مقابل قرار دهيم

در بعضى از قضاوت ها باید انسان خودش را جای طرف مقابل قرار بدهد و سپس قضاوت کند. به اصطلاح یک طرفه قضاوت نکند. در جامعه کنونی ما نسبت به فعالیت های اجتماعی و حتی زندگی شخصی خانم ها یک نظر و دیدگاهی وجود دارد که غالباً از جانب مردان اعمال می شود و این تا حدود زیادی به مشکل جامعه مردسالار که در قرون گذشته بر جامعه غالب و حاکم بوده و بر می گردد.

طبق این دیدگاه، زن باید صرفاً به امور خانه داری در داخل خانه بپردازد و خود را به این مسائل سرگرم سازد و نسبت به این وضعیت خود هیچ گونه اعتراضی هم نکند. بدین ترتیب وی باید از خیلی از حقوق طبیعی و مسلم خود از جمله حق ادامه تحصیل، انتخاب شغل، مسافرت های سیاحتی و زیارتی، انجام فعالیت های اقتصادی و بازرگانی، شرکت در مجالس و محافل و کنفرانس های علمی، انجام فعالیت های ورزشی و شرکت در برخی از مسابقات فرهنگی و هنری و سرگرمی های مشروع چشم پوشی و صرف نظر کند.

این مسئله در حالی مطرح می شود که امروزه طبق نظر اغلب کارشناسان شرکت مستمر و فعال بانوان در عرصه های مختلف اجتماع تا حدود زیادی به سلامت و تندرستی و شادابی انها کمک می کند و از بروز بسیاری از مشکلات اجتماعی از جمله: انواع بیماریها، یأس و ناامیدی، انزوا و گوشه گیری و بیماری های روحی و روانی متعدد – که پیامدهای سوئی در زندگی این قشر از جامعه دارد- جلوگیری می کنند.

نکته قابل توجه در این خصوص آن است که تعدادی از طرفداران همین نظر و دیدگاه، خودشان از امکانات رفاهی بسیار خوبی در زندگی بهره مند هستند و در اغلب موارد در صورت نیاز به خدمات درمانی و پزشکی، و خدمات پزشکی کشورهای پیشرفته اروپایی – به طور سهل و آسان- دسترسی دارند.

پرواضح است این گروه از افراد جامعه نمی توانند درک کنند که کمبود پزشک و کادر متخصص در برخی از مراکز درمانی و کمبود داروهای اساسی و خدمات پزشکی چگونه بخش بزرگی از مردم جامعه را مستأصل و کلافه می کند بنابراین اگر بخواهیم بر طبق قوانین اسلام عمل کنیم باید اجازه دهیم این قشر زحمتکش و مؤثر در عرصه اجتماع از آزادی های مشروع و قانونی استفاده کنند و از حقوق مسلّم خود بهره مند شوند.

در دنیای کنونی که رسانه های تأثیرگذار گوناگون، سایت های اینترنتی و ماهواره به اطلاعات و یافته های نوین علمی در حجم گسترده می پردازند و برخی از شبهات و اشکلات را نسبت به تفکرات دینی و امور مربوط به مذهب را مطرح می کنند، پسندیده نیست که با توسل به حربه های ضعیف و تئوریهای کهنه و غیرقابل استناد، نظریات راهگشا و سازنده را – با انواع تهمت ها و تکفیر و برچسب وابستگی به دشمن فرضی- مورد سرزنش و نکوهش قرار دهیم.

در پایان این بخش از سخن این مطلب را یادآوری کنیم که جامعه از سلامت فکری برخودار است که زمینه رشد و بالندگی دیدگاههای مختلف در آن فراهم باشد تا عالمان و اندیشمندان بتوانند با نقد این نظریات، به دیدگاههای جامع و نوینی دست یابند که این روند مناسب خود بستر خوبی را برای تولید علم و اندیشه در کشور فراهم می کند.