إنَّ الاْرْضَ لا تَخُلُو مِنْ حُجَّة وَ أنَا وَ اللهِ ذلِكَ الْحُجَّةُ؛ همانا زمين در هيچ موقعيّتى خالى از حجّت خدا نيست و به خدا سوگند كه من خليفه و حجّت خداوند هستم. (كافي؛ ج1، باب 5، حديث 459/ 9)

 

مَا مِنْ بَلاء يَنْزِلُ عَلى عَبْد مُؤْمِن فَيُلْهِمُهُ اللهُ عَزَّوَجَلَّ الدُّعاءَ إِلّا كانَ كَشْفُ ذلِكَ الْبَلاءِ وَشيكاً وَ ما مِنْ بَلاء يَنْزِلُ عَلى عَبْد مُؤْمِن فَيُمْسِكُ عَنِ الدُّعاءِ إلّا كانَ ذلِكَ الْبَلاءُ طَويلاً، فَإذا نَزَلَ الْبَلاءُ فَعَلَيْكُمْ بِالدُّعاءِ وَ التَّضَرُّعِ إلَى اللهِ عَزَّوَجَلَّ؛ نيست بلايى كه بر مؤمن وارد شود مگر آن كه به وسيله دعا سريع بر طرف مى‌گردد و چنانچه دعا نكند طولانى خواهد، پس هنگامى كه مصيبتى و بلايى وارد شد، به درگاه خداوند دعا و تضرّع كنيد. (كافي؛ ج‏2، باب إلهام الدعاء، حديث 2)

 

وَجَدْتُ عِلْمَ النّاسِ فى أرْبَع: أَوَّلُها أنْ تَعْرِفَ رَبَّكَ وَالثّانِيَةُ أنْ تَعْرِفَ ما صَنَعَ بِكَ، وَالثّالِثَةُ أنْ تَعْرِفَ ما أرادَ مِنْكَ وَالرّابِعَةُ أنْ تَعْرِفَ ما يُخْرِجُكَ عَنْ دينِكَ؛ تمام علم مردم را در چهار مورد شناسايى كرده‌ام: اوّلين آنها اين كه پروردگار و آفريدگار خود را بشناسى و نسبت به او شناخت پيدا كنى. دوّم اين كه بفهمى كه از براى وجود تو و نيز براى بقاء حيات تو چه كارها و تلاش‌هايى صورت گرفته است. سوّم بدانى كه براى چه آفريده شده‌اى و منظور چه بوده است. چهارم معرفت پيدا كنى به آن چيزهايى كه سبب مى‌شود از دين و اعتقادات خود منحرف شوى. (بحار الأنوار؛ ج‏75، باب 25، حديث 5)

 

لَيْسَ مِنْ دَواء إلّا وَ هُوَ يُهَيِّجُ داءً وَ لَيْسَ شَيْءٌ فِي الْبَدَنِ أنْفَعَ مِنْ إمْسَاكِ الْيَدِ إلّا عَمّا يَحْتاجُ إلَيْهِ؛ هيچ دارويى نيست مگر آن كه در اثر آن دردى ديگر را تهييج و تحريك مى‌نمايد و هيچ درمانى بهتر و سودمندتر از امساك و خوددارى نيست مگر در حال نياز و ضرورت. (كافي؛ ج‏15، ص620، حديث 15224/409)

 

مَنِ اسْتَشارَ لَمْ يَعْدمْ عِنْدَ الصَّوابِ مادِحاً وَ عِنْدَ الْخَطإ عاذِراً؛ فرمود: كسى كه در امور زندگى خود مشورت كند، چنانچه درست و صحيح عمل كرده باشد مورد تعريف و تمجيد قرار مى‌گيرد و اگر خطا و اشتباه كند عذرش پذيرفته است.(بحار الأنوار؛ ج‏72، باب 48، حديث 37)

 

ما قُسِّمَ بَيْنَ الْعِبادِ أفْضَلُ مِنَ الْعَقْلِ، نَوْمُ الْعاقِلِ أفْضَلُ مِنْ سَهَرِالْجاهِلِ؛ چيزى با فضيلت تر و بهتر از عقل، بين بندگان توزيع نشده است. خواب عاقل افضل و بهتر از شب زنده دارى جاهل بى خرد است. (بحار الأنوار؛ ج‏1، باب4، حديث7)

 

اِيّاكَ وَ الْمِزاحَ فَاِنَّهُ يَذْهَبُ بِنُورِ ايمانِكَ وَ يَسْتَخِفُّ مُرُوَّتَكَ؛ بر حذر باش از شوخى و مزاح، چون كه نور ايمان را از بين مى‌برد و جوانمردى و آبرو را سبك و بى اهميّت مى‌گرداند. (بحار الأنوار؛ ج‏75، باب 25، حديث3)

 

أداءُ الاْمانَةِ وَ الصِّدقُ يَجْلِبانِ الرِّزْقَ وَ الْخِيانَةُ وَ الْكِذْبُ يَجْلِبانِ الْفَقْرَ وَ النِّفاقَ؛ امانت‌دارى و راست‌گويى، هر دو موجب توسعه روزى مى‌شوند و خيانت در امانت و دروغ‌گويى موجب فقر و نفاق مى‌شود.(بحار الأنوار؛ ج‏75، باب25، حديث 4)

منبع : سایت حضرت آیت الله العظمی صافی گلپایگانی