به گزارش مرجع ما (پایگاه اطلاع رسانی مراجع شیعه)؛

حضرت آیت الله مظاهری ظلم واقسام آن را اینگونه برشمرده است:

يکي از گناهان بزرگ در اسلام ظلم است وعقلاً و شرعاً گناهي بزرگ‌تر از ظلم نداريم. و از نظر قرآن و روايات اهل بيت عليهم‌السلام ظلم اقسامي دارد:

الف) ظلم به خداوند متعال؛ و کفر و شرک و کفران نعمت از مصاديق بارز اين قسم است، چنان که مخالفت با خداي متعال و ظلم به بندگان او از مصاديق خفيه‌ي اين قسم است.

ب) ظلم به بندگان خداي متعال بلکه به مخلوقات او؛ و از مصاديق بارز آن تجاوز به جان و مال ديگران است که به آن «حق الناس» گفته مي‏شود و پروردگار عالم از ذره‏اي از آن نخواهد گذشت.

ج) ظلم به بندگان در جهت آبروي آن‌ها؛ و از مصاديق بارز آن غيبت، تهمت، استهزا وسرزنش است و روايات آن را از ربا خواري بدتر دانسته است، در حالي که رباخواري دراسلام جنگ با خداست.

د) ظلم به ديگران در جهت عرض و ناموس آن‌ها؛ و در اسلام و نزد متشرعه بلکه نزدهمه‌ي مردم، اين قسم قبيح‏تر از اقسام گذشته است.

136. گرچه گناه قسم اول و سوم و چهارم از گناه قسم دوم بالاتر است، ولي توبه‌ي آن‌ها فقط پشيماني از گذشته و اصلاح خود در آينده است، مگر اين که مظلوم توجه به ظلم پيدا کرده باشد که در اين صورت علاوه بر پشيماني و اصلاح خود، رضايت مظلوم را نيز بايد به دست آورد. اما در قسم دوم که به آن «حق الناس» مي‏گويند، بايد مظلوم را راضي کند، توجه به آن ظلم پيدا کرده باشد يا نه، مگر اين که مظلوم به هيچ وجه راضي ‏نشود يا ظالم قدرت کسب رضايت او را نداشته باشد.

137. اگر دست‌رسي به مظلوم نداشته باشد، بايد با اذن حاکم شرع آن‌ چه را بدهکار است به عنوان رد مظالم بدهد؛ و اگر مظلوم مرده است، بايد به وارث او بدهد؛و اگر قدرت بر اين کار ندارد، بايد با اذن حاکم شرع از طرف او به عنوان رد مظالم بدهد.

138. اگر ظالم بتواند آن‌ چه را که به مظلوم مديون است به او برساند، کفايت مي‏کند، گرچه او متوجه نشود و لازم نيست که از او حلاليت بخواهد يا او را متوجه کند. و اگر نتواند بدون توجه به او برساند، بايد او را متوجه کند مگر اين که مفسده‏اي در کار باشد، که در اين صورت مي‏تواند با حاکم شرع در ميان بگذارد و ازطرف او رد مظالم بدهد.

139. از اقسام ظلم، ظلم به نفس است که قرآن شريف مکرراً به آن تذکر داده است:

« وَ مَنْ يتَعَدَّ حُدُودَ اللَّهِ فَقَدْ ظَلَمَ نَفْسَهُ»26

و هر کس از حدود الهي تجاوز کند، پس به تحقيق بر خويشتن ظلم کرده است.

و مراد از آن، مخالفت پروردگار عالم است در ترک واجبات و يا ارتکاب محرمات که شقاوت را براي خود تهيه مي‏کند، بلکه در ترک مستحبات که خود را محروم از فيوضات الهي مي‏کند.