موضوع: کتب استفتائی
مرجع: حضرت آیت الله العظمی وحید خراسانی

 

احكام روزه مسافر 

 

«مسأله 1795» مسافرى كه بايد نمازهاى چهار ركعتى را در سفر دو ركعتى بخواند، نبايد روزه بگيرد و مسافرى كه نماز خود را تمام مى‏خواند، مثل كسى كه شغل او مسافرت بوده يا سفر او سفر معصيت است، بايد در سفر روزه بگيرد.

 

«مسأله 1796» مسافرت در ماه رمضان اشكال ندارد، ولى اگر براى فرار از روزه باشد، مكروه است وهمچنين اگر غير از روزه رمضان، روزه معيّن ديگرى نيز بر انسان واجب باشد، مى‏تواند در آن روز مسافرت كند.

 

«مسأله 1797» اگر نذر كند روزه بگيرد و روز آن را معيّن نكند، نمى‏تواند آن را در سفر بجا آورد؛ ولى چنانچه نذر كند كه روز معيّنى را در سفر روزه بگيرد، بايد آن را در سفر بجا آورد و نيز اگر نذر كند روز معيّنى را چه مسافر باشد يا نباشد روزه بگيرد، بايد آن روز را اگرچه مسافر باشد روزه بگيرد.

 

«مسأله 1798» مسافر مى‏تواند براى خواستن حاجت، سه روز در مدينه منوّره، روزه مستحبّى بگيرد و احتياط واجب اين است كه آن سه روز، روزهاى چهارشنبه، پنج شنبه و جمعه باشد.

 

(319)

 

 

«مسأله 1799» كسى كه نمى‏داند روزه مسافر باطل است و يا اين كه نمى‏داند مسافر است، مثلاً گمان مى‏كند مسافتى كه طى كرده كمتر از مسافت شرعى است در حالى كه بيشتر از مسافت شرعى را طى كرده است، اگر در سفر روزه بگيرد و در بين روز مسأله را بفهمد و يا بفهمد كه مسافر است، روزه او باطل مى‏شود، ولى اگر تا مغرب متوجه نشود، روزه او صحيح است.

 

«مسأله 1800» اگر فراموش كند كه مسافر است يا فراموش كند كه روزه مسافر باطل مى‏باشد و در سفر روزه بگيرد، روزه او باطل است.

 

«مسأله 1801» اگر روزه‏دار بعد از ظهر مسافرت نمايد، بايد روزه خود را تمام كند و اگر پيش از ظهر مسافرت كند و قصد حداقل هشت فرسخ رفت و آمد را ـ با شرايطى كه در نماز مسافر گفته شد ـ داشته باشد، وقتى به حدّ ترخّص برسد (يعنى به جايى برسد كه ديوار شهر را نبيند و صداى اذان آن را نشنود) مى‏تواند روزه خود را باطل كند و اگر پيش از آن، روزه را باطل كند، كفّاره نيز بر او واجب است.

 

«مسأله 1802» اگر مسافر پيش از ظهر به وطن خود يا به جايى كه مى‏خواهد ده روز در آنجا بماند برسد، چنانچه عملى كه روزه را باطل مى‏كند انجام نداده باشد، بايد آن روز را روزه بگيرد و اگر انجام داده باشد، روزه آن روز بر او واجب نيست.

 

«مسأله 1803» اگر مسافر بعد از ظهر به وطن خود يا به جايى كه مى‏خواهد ده روز در آنجا بماند برسد، نبايد آن روز را روزه بگيرد.

 

«مسأله 1804» اگر مسافر قبل از اذان ظهر از وطن خود خارج شود، ولى پيش از خارج شدن از حدّ ترخّص، اذان ظهر را بگويند و يا كسى كه از مسافرت بازمى گردد و عملى كه روزه را باطل مى‏كند به جا نياورده است، پيش از ظهر به حدّ ترخّص برسد، ولى پيش از داخل شدن به وطن، اذان ظهر را بگويند، بنابر احتياط واجب بايد آن روز را روزه بگيرد و قضاى آن را نيز به جا آورد.

 

«مسأله 1805» مكروه است كه مسافر و كسى كه از روزه گرفتن معذور است، در روز ماه رمضان جماع نمايد و در خوردن و آشاميدن كاملاً خود را سير كند.

 

(320)